Vandaag gaat het niet zo goed met mij, mijn start was uitermate slecht. Ik begon de dag met dikke tranen. Tranen van onmacht, extreem verdriet. Ik draag een leeg gevoel met me mee. Het lege gevoel weegt zwaar, haast onmogelijk te dragen voor een mens alleen. Ik heb het gewicht getracht te verdelen, misschien dat dat wat zal helpen maar verdriet kan niet verdeeld worden, het is en blijft een ontastbaar geheel. De tranen zijn slechts een uiting, ze luchten niet op. De tranen vermenigvuldigen zich en lijken nooit op te raken. Verman jezelf, spreek jezelf even streng toe. Ik herinner mij wat handvaten maar in de praktijk zijn deze niets waard. De theorie is wat makkelijker hanteerbaar, geschreven tekst op papier. Mijn rampenplan oftewel mijn crisis-signaleringsplan is in staat van paraatheid. Ik pak het er bij, ik doorloop de verschillende fases. Ik ben in fase 3, code rood, gevaar. Ik bevind me op gevaarlijk terrein, daar moet ik snel wegwezen. Fase 0 lijkt en is mijlenver weg, ik ben verre van stabiel. Ik kan mezelf niet geruststellen. Ik overzie de situatie niet. De hulptroepen durf ik niet om hulp te vragen, bang dat ik anderen belast. Ik zoek naar de oplossing maar die ontbreekt. Fase 1, angst voor controleverlies die heb ik al doorlopen. Ik vertoon gewenst gedrag, ik doe blij maar van binnen word ik opgevreten. Ik verlang intens naar een arm om mij heen, iemand die mijn verdriet opmerkt zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen. Opmerkingen maken mij van streek, er zijn zoveel domme, onwetende mensen. Ik raak overstuur en de neerwaartse spiraal wordt ingezet. Mensen willen niet naar mij luisteren, laat staan mij geruststellen, ze willen dat ik normaal doe. Normaal doen, ik zou niets liever willen maar ik heb nu eenmaal de handicap dat ik opmerkingen uitpluis en zeer letterlijk neem. De error in mijn hoofd fixeert zich op het gezegde en laat dit vervolgens niet meer los. Het zou enorm helpen als iemand mij dan geruststelt en kalmeert maar er zijn maar weinig gewillige kandidaten. Ik word somber en alles lijkt uitzichtloos. Ik voel me gekleineerd en afgewezen. In fase 2 ben ik nog aanwezig, doe ik wat er van mij gevraagd wordt maar dit alles gaat op de automatische piloot. Ik raak uitgeput en ik heb de neiging tot destructief gedrag, niet eten, mezelf pijnigen, dwanghandelingen. Ik schreeuw, ik vloek onhoorbaar. Gewoon even naar me luisteren zou zo helpen. Je hoeft het niet voor me op te lossen maar help mij om steunende, helpende gedachten te vinden. Fase 3, het gaat heel slecht. Ik wil dood, ik sleep me door de uren heen, ik trek het niet meer. Ik ga mezelf geen pijn doen maar het voelt wel als de enige uitweg. Ik ben heel stil en trek me terug. Ik vertrouw niemand, iedereen heeft het slechtste met me voor. In deze fase zorg ik niet goed voor mezelf en zou hulp van buitenaf tijdelijk even heel welkom zijn. Help me te blijven eten en drinken. Maak tijdelijk keuzes voor mij. Blijf luisteren naar mij ook al begrijp je me totaal niet. Ondanks dat ik me bevind in code rood heb ik mezelf kunnen behoeden voor domme acties. Ik voel me wel extreem eenzaam. De depressie voert de boventoon. Ik heb me vandaag door de dag heen gesleept. Er is nog een fase 4, code groen, het gaat weer goed, herstel na een crisis situatie. Ik vecht hard om in deze fase te komen maar voor nu wacht de lange, donkere, eenzame nacht en de angst voor de dag van morgen.
cinderella767 