Ik stoot op een muur van onbegrip. Waarom raak je steeds zo in paniek, lieve Cin? Kan je niet even drie keer ademhalen en weer helder nadenken? Je maakt jezelf gek en zo zullen er iedere dag problemen zijn. Ik knik maar weer eens braaf, ja ik begrijp maar ik denk iets anders, weer iemand die het niet begrijpt. Uitleg geven is een terugkerend iets. Ik moet verantwoording afleggen voor mijn geestelijk welzijn. Ik functioneer niet als een ieder ander normaal denkend mens. Ik heb pieken van pure paniek waarin normaal functioneren onmogelijk is. Kon ik mezelf maar geruststellen en weer tot helder nadenken toezetten maar ik mis de tools en ik slaag er niet in de rust te bewaren. Ik worstel met mijn eigen gestelde diagnose, ben ik dan niet meer te redden of is er kans op herstel of verbetering? Ik oefen me kapot, want paniek is gaan horen bij mijn dagelijkse sleur. Ik ontwaak en voel intens veel paniek gemixt met een flinke portie verdriet. Ik wil het liefst me blijvend verstoppen onder mijn veilige dekbed maar ik weet ik moet opstaan. Een slechte start is geen goed begin en belooft niet veel goeds voor de rest van de dag. Ik heb mijn vaste rituelen en ik slaag erin deze uit te voeren maar daarna ben ik gesloopt en verlang ik intens naar het uur waarop ik weer onder mijn dekbed mag kruipen. De paniek sluimert door de dag heen en er hoeft maar iets te gebeuren en deze sluimerende paniek groeit uit tot compleet uit de hand gelopen paniek. Mijn zorgvuldig opgestelde crisisplan voldoet niet meer, de hulplijnen zijn zo goed als onbruikbaar verklaard. Mensen worden moe van mij en vragen mij om rust. Ik ben aangewezen op mezelf en laat ik nou net zelf ook rust willen. Hoe verklein ik mijn aanvallen en hoe zorg ik voor een helder brein? Ik maak zelf een rampscenario waarin het echt niet nog erger kan, meestal, ik benadruk meestal, kan het dan alleen maar meevallen en stagneert de paniek. Dit vergt veel energie en geestelijk ben ik op maar ook mijn lichaam reageert op deze vechtwijze, ik heb last van stress waardoor bepaalde lichamelijke ongemakken floreren. Ik denk dat de conclusie momenteel weinig hoopvol is, ik zal mijn dagen met paniek moeten doorstaan en overleven zonder enige hulp van buitenaf dan ook. Triest, ooit dacht ik genoeg mensen om mij heen te hebben die mij zouden steunen door dik en dun, hoe bedrogen kom ik dan nu uit. Ik vraag mezelf vaak af heb ik ooit gefunctioneerd zonder deze altijd aanwezige paniek maar ik moet diep graven in mijn geheugen, mijn geheugen heeft gaten door de vele toestanden waarin ik heb verkeerd. Ik ben toch geen geboren paniekzaaier? Ik heb weinig zelfvertrouwen en ik word niet gevoed door mijn medemens. Ik ben niet in staat zelfstandig te functioneren, voorgoed onbekwaam verklaard. Als die ander nu eens zag hoe hard ik vecht voor een beter leven en hoe zeer ik verstandige keuzes maak maar die ander kijkt niet verder dan zijn neus lang is en ik blijf de eeuwige psychopaat.
Jammer maar helaas,
Cindy
cinderella767 