Rood

Vandaag gaat het niet zo goed met mij, mijn start was uitermate slecht. Ik begon de dag met dikke tranen. Tranen van onmacht, extreem verdriet. Ik draag een leeg gevoel met me mee. Het lege gevoel weegt zwaar, haast onmogelijk te dragen voor een mens alleen. Ik heb het gewicht getracht te verdelen, misschien dat dat wat zal helpen maar verdriet kan niet verdeeld worden, het is en blijft een ontastbaar geheel. De tranen zijn slechts een uiting, ze luchten niet op. De tranen vermenigvuldigen zich en lijken nooit op te raken. Verman jezelf, spreek jezelf even streng toe. Ik herinner mij wat handvaten maar in de praktijk zijn deze niets waard. De theorie is wat makkelijker hanteerbaar, geschreven tekst op papier. Mijn rampenplan oftewel mijn crisis-signaleringsplan is in staat van paraatheid. Ik pak het er bij, ik doorloop de verschillende fases. Ik ben in fase 3, code rood, gevaar. Ik bevind me op gevaarlijk terrein, daar moet ik snel wegwezen. Fase 0 lijkt en is mijlenver weg, ik ben verre van stabiel. Ik kan mezelf niet geruststellen. Ik overzie de situatie niet. De hulptroepen durf ik niet om hulp te vragen, bang dat ik anderen belast. Ik zoek naar de oplossing maar die ontbreekt. Fase 1, angst voor controleverlies die heb ik al doorlopen. Ik vertoon gewenst gedrag, ik doe blij maar van binnen word ik opgevreten. Ik verlang intens naar een arm om mij heen, iemand die mijn verdriet opmerkt zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen. Opmerkingen maken mij van streek, er zijn zoveel domme, onwetende mensen. Ik raak overstuur en de neerwaartse spiraal wordt ingezet. Mensen willen niet naar mij luisteren, laat staan mij geruststellen, ze willen dat ik normaal doe. Normaal doen, ik zou niets liever willen maar ik heb nu eenmaal de handicap dat ik opmerkingen uitpluis en zeer letterlijk neem. De error in mijn hoofd fixeert zich op het gezegde en laat dit vervolgens niet meer los. Het zou enorm helpen als iemand mij dan geruststelt en kalmeert maar er zijn maar weinig gewillige kandidaten. Ik word somber en alles lijkt uitzichtloos. Ik voel me gekleineerd en afgewezen. In fase 2 ben ik nog aanwezig, doe ik wat er van mij gevraagd wordt maar dit alles gaat op de automatische piloot. Ik raak uitgeput en ik heb de neiging tot destructief gedrag, niet eten, mezelf pijnigen, dwanghandelingen. Ik schreeuw, ik vloek onhoorbaar. Gewoon even naar me luisteren zou zo helpen. Je hoeft het niet voor me op te lossen maar help mij om steunende, helpende gedachten te vinden. Fase 3, het gaat heel slecht. Ik wil dood, ik sleep me door de uren heen, ik trek het niet meer. Ik ga mezelf geen pijn doen maar het voelt wel als de enige uitweg. Ik ben heel stil en trek me terug. Ik vertrouw niemand, iedereen heeft het slechtste met me voor. In deze fase zorg ik niet goed voor mezelf en zou hulp van buitenaf tijdelijk even heel welkom zijn. Help me te blijven eten en drinken. Maak tijdelijk keuzes voor mij. Blijf luisteren naar mij ook al begrijp je me totaal niet. Ondanks dat ik me bevind in code rood heb ik mezelf kunnen behoeden voor domme acties. Ik voel me wel extreem eenzaam. De depressie voert de boventoon. Ik heb me vandaag door de dag heen gesleept. Er is nog een fase 4, code groen, het gaat weer goed, herstel na een crisis situatie. Ik vecht hard om in deze fase te komen maar voor nu wacht de lange, donkere, eenzame nacht en de angst voor de dag van morgen.

een depressie, een uitleg van hoe ik me nu voel

Waarom zul je denken, wat heb ik nou aan jouw uitleg? Zit je niet gewoon in een lichte dip, dat heeft iedereen toch weleens? Kijk en daar raken wij elkaar al kwijt, het is namelijk geen kleine inzinking, het is immens en zeker geen kinderspel. Ik ben bevreesd en balanceer op het randje van de afgrond. De afgrond is diep en lonkt. Is er in die afgrond rust, een plek voor mij? Als je bij het opstaan je bedenkt hoeveel uren het nog duurt voor je weer je ogen sluiten mag zul je begrijpen dat de dag voor je lang en eindeloos duren zal. Verman jezelf, heb geen zelfmedelij. Ik ken alle vooroordelen. Mensen vinden mij slap, een naïef en verwend meisje. Beeld je nu eens in dat je heel verdrietig bent, denk aan iets wat jou heel erg raakt. Kun je dat gevoel even vasthouden of verdwijnt het weer snel naar de achtergrond. Bij mij is het verdrietig zijn blijvend en krijg ik het niet meer uit mijn gestel. Het blijft op de voorgrond en het verergert, het zwelt op tot een bom dat op uitbarsten staat. Als ik ook maar 1 techniek onder de knie zou hebben om dit proces tegen te gaan zou ik promoveren in deze kunst. Maar ik weet het niet, vanmorgen zei mijn therapeut het ook niet meer te weten. Je wilt met me ruilen, mijn ‘kleine’ problemen voor jou ‘grote’ issues maar ik druk je op het hart dat wil je echt niet. Je wilt niet gevangen zijn in mijn gedachtengang. Misschien als we toch eens ruilen zul je begrijpen wat ik voel en dat het geen keuze is. Ik zou graag dansend door het leven gaan, toejuichen dat wat mij toekomt, liefhebben diegeen waar ik van houd. Ik wil niet bang zijn voor de eeuwige afwijzing, ik wil niet constant op zoek zijn naar geluk, ik wil begrepen worden, aangezien worden voor de volle 100%, voor de vrouw die ik geworden ben. Maar jij en ik kunnen niet ruilen, ik ben ik en jij bent jij. Ik zou het wel heel erg fijn vinden als je begrip wilt opbrengen voor het feit dat niet iedereen positief van aard is. Het voor sommige van ons niet vanzelf gaat. Dankjewel, liefs Cindy