Something inside so strong I know that I can make it

Een teder gebaar, een omhelzing in het luchtledige, wat troost, een luisterend oor. Een aangenaam gevoel, een teken van boven, wat hoop. Een gebruikt hart, een verdwaald schaamtegevoel, een verwarrende stoornis. Het niet willen eten, angst voor aankomen in gewicht, controle hebben, de regie kwijtraken. Een wens, een verlangen, een lijfspreuk. Niet opgeven, een kwestie van geduld, beu van het wachten op. Een knipoog van een vreemdeling, de hand op je schouder. Een verdwaalde traan, opgedroogd verdriet, lachen uit onzekerheid. Het alleen zijn, de eenzaamheid, het lege gevoel. Een sprankeltje hoop, wat hulp van buitenaf, een goedbedoeld advies. Een slecht zelfbeeld, de haat jegens jezelf, het vertekende beeld, de eindeloze strijd. De spiegel, een snelle blik, het fixeren. Een leeg glas, het dorstig zijn, de weggebleven trek. Blauwe ogen, een verblindende zon, factor 30 op je gezicht. Een naakt lichaam, getekend met littekens, afschuw, spijt.  Een misplaatste grap, leedvermaak, onbegrip. Een woord, een zin, een alinea, de komma, een punt. Een verboden geheimpje, gedeeld verdriet, angst voor het onbekende. Een stap vooruit, het niet terugkijken, het verleden laten rusten. Afscheid, afstand nemen, accepteren dat niet iedereen je lief vindt. Een glimlach, de kuiltjes in de wangen, de rimpels op mijn voorhoofd. Een sprong in het diepe, geen vaste bodem voelen, de weg kwijt zijn. Wachten op, het niet alleen willen zijn, bang voor dat wat komen gaat. Een regenbui, je natte haren, het huilen van de lucht. Een doorgetrokken streep, een grens, piketpaaltjes. Een helder idee, wat inzicht, een troostgebaar. Een kus, liefdevol en teder, het verlangen naar. Vriendschap, er voor iemand zijn, onvoorwaardelijk houden van. Het lege bord, het bestek, onaangeroerd. Een nacht, slaap, het kunnen verstoppen onder je dekbed. Een onverwachte beweging, een vriendelijk gebaar. Een lied, sentiment, nostalgie. De toekomst, een wens, een stille hoop, recht op wat geluk.

Cinderella

Een plekje voor mij

I’m so tired of being here
Suppressed by all my childish fears

Een plek waar rust heerst, een absolute stilte. Een plek sereen en vreedzaam. Een plek waar je kan ademhalen, genoeg zuurstof is. Een plek waar je jezelf mag zijn, niet hoeft te acteren. Een plek zo wonderschoon dat je het niet anders als bewonderen kan. Een plek waar enkel je ziel telt, het lichaam slechts een omhulsel is. Een plek waar licht en duisternis mengen, het zonlicht slechts fungeert als warmtebron. Een plek waar je gewichtloos bent, de zwaartekracht niet geldt. Een plek waar je kan wegkruipen, waar  niemand je vinden kan. Een plek waar iedereen fluistert, het geschreeuw niet overheerst. Een plek waar gedachten vrij en toegestaan zijn, je vrij bent van angst. Een plek waar pijn je niet deert, je gevoelloos bent voor ongewenst zeer. Een plek waar vogels vrolijk fluiten, er geen wolkje aan de lucht is. Een plek waar verdriet een onbekende emotie is, er geen ongewenste tranen zijn. Een plek waar je mag zijn wie je bent met al je onhebbelijkheden. Een plek waar je te laat mag komen, tijd slechts een graadmeter is. Een plek waar je nerveus kan zijn zonder in paniek te raken. Een plek waar men zwijgt als woorden er niet toe doen. Een plek waar je vrijuit mag spreken, niets gek is of raar. Een plek waar je je lichaam niet hoeft te voeden, je enkel lucht inademt. Een plek waar muziek op de achtergrond speelt, je hard meezingen kan, je geen valse noot kan raken. Een plek waar dromen waarheid worden, al je wensen uitkomen. Een plek waar je mag vallen en opstaan, waar fouten maken geoorloofd is. Een plek waar liefde overheerst, iedereen elkaar mag. Een plek waar je je mag terugtrekken als het je allemaal te veel wordt. Een plek waar je niet constant op je hoede hoeft te zijn, je beschermt wordt tegen al het kwaad van buitenaf. Een plek waar dansen een manier van lopen is, ritmisch en op de maat. Een plek waar een glimlach vanzelfsprekend is, niemand boos kijkt. Een plek waar iedereen elkaar groet, vreemden niet bestaan. Een plek waar je mag wegkruipen, de gordijnen mag sluiten zonder een kluizenaar te lijken. Een plek waar een leugentje voor eigen bestwil is toegestaan, je de waarheid wat mooier maken mag. Een plek waar je troost kan vinden, er altijd een schouder is om op te huilen. Een plek waar je je masker kan laten vallen, je je niet beter hoeft voor te doen. Een plekje voor mij alleen, een plekje voor iedereen, een veilig plekje. Driftig op zoek naar dat ene plekje op aarde waar ik zo graag wil zijn.

I’ll keep holding on
I’ll keep holding on
I’ll keep holding on
I’ll keep holding on
Holding, holding, holding

That’s all I have today
It’s all I have to say

Cinderella

“I Want To Know What Love Is”

Zoekend in het duister, tastend naar iets wat er niet is, misschien ook nooit is geweest. Heb ik echte liefde gekend, is er zoveel van mij gehouden tot aan de maan en terug? Heb ik lief gehad, waren de kriebels oprecht en gemeend, waren de vlinders niet gedroomd, heb ik werkelijk gehouden van? Liefde zo ongrijpbaar, slechts op zoek naar fysiek contact, iemand om vast te houden en loslaten indien gewenst. Ik stik in de eenzaamheid, naarstig op zoek naar een schouder om op te huilen, iemand die er voor mij is, voor de volle 100%, niet half maar heel. Een klein beetje liefde, recht uit het hart, iemand die me durft aan te kijken en volmondig zegt ik heb je lief èn me daarna stevig vasthoudt. Iemand die me zegt, heb geen vrees, alles komt goed, ik ben bij je. Zware stormen doorstaan en niet wankelen, gedragen worden door een zachte bries van geluk. Je gevleugeld voelen, zweven in een heldere hemel, geen wolkje aan de lucht. Rust vinden bij die ene persoon waar je het warm van krijgt, je doet smelten. Verliefdheid, het rusteloze gevoel, het graag bij iemand willen zijn, in zijn armen in slaap vallen, ontwaken in de vroege morgen met de slaap nog in je ogen. Een kus op de mond, de warmte van zijn lippen. Liefde gekoppeld aan geluk, iemand lief hebben hoeft niet perse pijn te doen, gewend aan het zeer, oud zeer welke je lam legt, niet durven lief te hebben, bang voor afwijzing. Pure harstocht, gedeeld geluk, bestaat het echt of ben ik op zoek naar iets wat niet bestaat èn maak ik mezelf alleen maar gek? Loopt er iemand rond op deze aardbol die van mij houden kan, ik met al mijn tekortkomingen, ik zo complex en gewond? Is er iemand die Cindy op waarde kan inschatten, mij op handen draagt, me niet laat vallen en me als een prinses behandelt?

Cinderella

De echte Cindy

Cindy, ik wil met jou praten, niet met de vrouw die nu voor me zit. Haal dat masker van je gezicht, je bent te mooi om je te verstoppen, ik wil Cindy zien. Masker? ik draag helemaal geen masker, dit is wie ik ben, gereserveerd en op mijn hoede, gewapend en in harnas, klaar voor het gevecht, de eindeloze strijd. Je dringt wat meer aan en ik begin te twijfelen, doe ik me dan zo anders voor, ben ik niet echt, ben ik niet mezelf? De glimlach verdwijnt van mijn gezicht, ik ben namelijk helemaal niet blij, die glimlach is een façade, het beschermt mij tegen rampspoed. Dat is al veel beter, je complimenteert mij met mijn zojuist genomen stap, de gemaakte glimlach is verdwenen en mijn gezicht staat strak en onder spanning, mijn mondhoeken willen grimassen, ze zijn gewend omhoog te staan, deze houding is nieuw en onwennig. Een spontane traan rolt over mijn wang. Wat maakt je nu zo verdrietig lieve Cindy, ik haal mijn schouders op, ik weet het niet, ik vind het erg als mensen denken dat ik een toneelspel speel, ik acteer in een groot, meeslepend drama. Cindy is gewoon Cindy en die is gewoon voor de buitenwereld altijd blij, gewenst gedrag? aangeleerd gedrag? stukje opvoeding? beleefdheid? Zeg het maar, maar weet dat ik oprecht ben, in welke gedaante ik ook verschijn. Ik vind het vreselijk als mensen denken dat ik hun kostbare tijd verspil door me beter voor te doen dan ik ben, het is een mechanisme en het werkt goed, althans zo gaat het al jaren. Ik zet mensen op het verkeerde been, beetje zelfbescherming en een tikkeltje bang dat mensen me anders niet lief genoeg vinden. Ik wil niet dat ze me met een boog gaan ontwijken, zo van daar heb je haar weer met haar irritant, kinderlijk en negatief gedrag. Er valt een last van mijn schouders, jij loopt niet weg, je blijft zitten en je accepteert de zojuist veranderde Cindy, een uniek exemplaar met haar tekortkomingen en vooral de ontbrekende glimlach. De tranen vloeien volop, ik laat het verdriet binnen, het gaat niet goed, ik zit weer diep in mijn eetstoornis en ik kan er niets aan doen. Het snikken wordt luider en jij schuift de doos met tissues mijn kant op, gretig pak ik wat doekjes en dep mijn tranen, het zwart van mijn mascara laat zijn sporen achter. Ik maak me even niet druk om mijn zwart doorlopen ogen, ik maak me zorgen of jij me nog wel lief en aardig vindt? Ben ik de moeite waard, jouw tijd, je aandacht? Cindy, laat haar toe, ze is oké, je hoeft je voor mij niet beter voor te doen, ik ben hier om jou te helpen, ik gun jou een beter gestel. Hoe dring ik door in jouw koppie, hou blijven we de eetstoornis de baas? Mijn lichaam voelt zwaar en niet van mij, ik verlies het van de zwaartekracht, ik ben te zwaar bevonden. Ik voel me dik, de vier woorden die bij mij zijn gaan horen èn ik praat het mezelf aan. Mijn waarheden zijn gebaseerd op zelf verzonnen feiten, standvastig grijp ik terug naar de loze kreten maar met een lading van jewelste, zo ziek ben ik, mijn geest is vergiftigd. Ben je geschrokken van je epileptische aanval, maakt het je meer bewust van je huidig gestel, weet je dat het nu niet goed gaat, dat dit geen leven is? Ik knik, zeker ben ik geschrokken maar net niet erg genoeg, er moet nog iets ergers gebeuren voordat ik in zie dat ik verkeerd bezig ben. Heb je een doel, heb je een scenario, een plan? Er staat een tas op zolder met wat broeken uit mijn magere tijd, ik zou ze dolgraag weer willen passen, ik kijk mijn therapeut niet aan, ik verlink de anorexia, dit had geheim moeten blijven. Ik besef me terdege dat de broeken kindermaatjes zijn en niet passen bij een volwassen vrouw van bijna 40, dit moet je niet willen èn toch is het daar, de oplossing, ik zal pas gelukkig zijn als ik dat doel bereikt heb. Ik schrik van mijn eigen gedachtegang, het is te lang goed gegaan, een terugval lag op de loer. Getriggerd door meerdere triggers, bewust pijn gedaan, onbewust diep geraakt. Ik gun je een fijner leven, we moeten niet te hoge doelen stellen, kleine stapjes richting een gezonde denkwijze en dito lichaam. Vertrouw je mij, ik knik en kijk hem in de ogen, ja, lief dat je luistert naar mijn dwaze praat en je niet wegloopt zoals zoveel mensen al gedaan hebben. Je bent het waard Cindy, ik vind je een kanjer! Ik lach, nu heel oprecht en met positieve zin, ik ben oké, een kanjer zelfs, ook als ik even laat zien hoe ik me echt voel. Daarvoor dank, tot volgende week!

Cinderella

I’m gonna take a little time A little time to look around me I’ve got nowhere left to hide

Badend in het zweet word ik wakker, ik heb naar gedroomd, ik verplaats mijn lichaam, het lichaam voelt vreemd, een los onderdeel, niet van mij, vervreemd. Tranen rollen over mijn wangen, de enge droom berust om waarheden en ik weet het, het gaat niet goed, langzaam verdwijn ik weer in mijn eigen wereld, een wereld waarin ik niet eten mag en moet lijden. Lijdzaam moet toezien hoe mijn lichaam zich verzet, in opstand komt, protesteert. Ik heb vanaf de zijlijn meegekeken en er is geen exacte trigger te noemen, het sluipt er in, een sluipmoordenaar op zoek naar vers bloed.

Een schokkend lichaam, een zwaar onderlijf, de chaos, het ongemak, de schaamte. Ik heb een epileptische aanval gehad en ik ben nog aan het bijkomen. De laatste keer was al weer een tijd geleden en ik herinner me vaag iets van de angst die ik toen voelde. Die zelfde angst was terug en ik verloor de controle compleet. Ik tast in het duister, ik ben vergeten wat er gebeurd is, misschien maakt dat het zo eng, was ik me maar bewust van mijn destructieve gedrag, ik maak de toekomst onzeker terwijl het juist zo goed ging.

Weet je nog hoe je heet, hoe oud je bent, wat er is gebeurd, de ambulance broeders zijn vriendelijk en vol begrip, ik voel me stom, hoe heeft dit zo kunnen gebeuren èn waarom juist nu? Een zucht van opluchting, ik hoef niet mee naar het ziekenhuis, ik heb een afspraak bij de huisarts. Ik ben compleet verward, ik laat me leiden, ik heb even niets in te brengen. Ik ben in de laatste twee maanden 4 keer onderuit gegaan en ik had mijn zorgen al eerder geuit bij de dokter. De aanval komt dus niet uit het niets, ik heb seintjes gehad, getracht ze te negeren maar ondertussen gleed ik verder weg, een vage toestand, een schijnwereld, een wereld waarin ik me beter voor doe dan ik ben.

Een error in mijn hoofd, een tikkende tijdbom, een opgebrand lijf, een onzekere geest. De zorgen stapelen zich op en ik verlies de grip. Een helpende hand, een schouder om op te huilen, een beetje begrip, een verdwaald klavertje vier in een open veld, een troostend woord, een spontane high five, een zakdoek voor mijn tranen, zo welkom maar zo ver uit zicht.

Een vertroebelt toekomstbeeld, onzeker en bang. De zucht naar mager zijn is helaas sterk en vergt veel van mijn tijd en energie, verspilde energie verbruikt in mijn zoektocht naar geluk. Mijn zoektocht heeft niets opgeleverd, het is een grimmige speurtocht naar sporen van sprankeltjes hoop. Ik ben verdwaald, de sporen zijn onuitwisbaar en laten littekens achter.

Ik raap mezelf bij elkaar, ik ben het vertrouwen in mijn lijf verloren, ik en mijn lichaam zijn vervreemd van elkaar, we hebben elkaar nooit gemogen, haat overheerst. Nu sterk zijn, niet toegeven aan de stemmen in mijn hoofd, ze zijn dwingend en gemeen. Ik doe er niet toe, ik ben slechts een pion die de verkeerde zet heeft gezet, ik val van het speelbord, zo pats boem.

Langzaam sta ik op, mijn lijf is niet uitgerust, het geeft aan meer rust te willen. Ik weet niet hoe, ik weet niet hoe ik lief voor mezelf moet zijn. Gebrek aan inzicht, de juiste kennis. Mijn voeten vinden een bodem, ik wankel en herpak mijn evenwicht. Ik ben moe, zo verschrikkelijk moe.

Cinderella

 

Hoe hoger je de muren maakt, hoe groter ik word

Een diepe zucht, een loze schreeuw, een felle sneer, een nutteloos advies een kille knuffel, een breekbaar lijf, een rancuneus gevoel.

Een lege stoel, jouw foto, een verdwaalde traan, een laagje stof, een momentje stilte.

Een oprechte glimlach, een sprankeltje hoop, een waardeloos voorwerp, een teken van boven, een onbekende emotie, een vaag verlangen.

Een donkere lucht, een koele bries, de zon die ondergaat, een brandende kaars, een tevreden gevoel, een plotselinge regenbui, de bliksem die inslaat.

Een teleurgestelde vriend, een sorry uit het niets, een niet waar gemaakte belofte, een gekwetste ziel.

Een tedere streel, een boeiend verhaal, een luisterend oor, een opgetogen woord, het wel bekende masker.

Een verontrustend vaarwel, de echo in jouw stem, de laatste aanraking, een verloren gevoel, iets kwijt zijn.

Een dichte deur, een geopend raam, een windvlaag, de eindeloze horizon, een sierlijke vogel, lamgeslagen vleugels, een ijzeren wil, geen kracht.

Een onverschillig antwoord, een niet gemeend troostend woord, de aangeboden hulp, het tasten in het duister.

Een stap vooruit, het niet kijken achterom, je blik op oneindig, een vliegtuig in de lucht, een gemiste kans, een goed voornemen, de weg die voor je ligt.

Een gebroken hart, een gekwetste ziel, een weemoedige bui, het ontbreken van zelfvertrouwen, de vele stemmen in je hoofd.

Een zwaaiende voorbijganger, een gepasseerd station, het verwelken van een bloem, de fladderende vlinder, de jaloerse blik.

Het ruizen van de zee, het opkomend tij, het helm wat groeit en bescherming biedt.

Het ontembare verlangen, de drift, een rusteloos lijf.

De dwingende dwang, het moet-gevoel, er niet willen zijn, er niet toedoen.

De eenzame opsluiting, de tralies, het zwart van de nacht, no escape, radeloos.

Het houden van, niet zonder kunnen, de ware liefde, de prins op het witte paard.

Gepast gedrag, de lach op je gezicht, de kuiltjes in je wangen, de eeuwige glimlach, de verboden traan, een opgekropt gevoel.

Een enge droom, de harde waarheid, het gegil van buitenaf, de inbreuk op je privacy, je verschuilen in het donker.

De vreemdeling op je pad, een toereikende hand, je geloof, je angst voor god.

Een terugkerende vraag, een onbedoeld compliment, de vraag die onbeantwoord blijft, het verdwijnen in het niets.

Stilstaand water, de kabbelende zee, de verslagenheid, het niet verder durven, de stok achter de deur.

De verkeerde start, voorgoed verziekt, de loze ruimte, het teveel zijn.

De deuk in je vertrouwen, een likje boter, een leeg glas.

Een steels verlangen, de zucht naar meer, de bittere pil.

Je uitgesproken smaak, opvallen, de kromme rug, de verontrustende blik in je ogen.

Een optimistisch karakter, enthousiasme, gedeeld geluk.

Een goed zittende jurk, de knopen los, je naakte lijf, een stukje witte huid, het gebruin van de zon.

Een mes, een vork, een lepel, een leeg bord.

Een zwart gat, geen hoop, de verwachte kritiek, het niet kunnen waarmaken.

Een donkere tunnel, de zelfkwelling, het er niet mogen zijn.

Een knipoog, een warm gevoel, een steuntje in de rug, een helpende bemoediging.

Het gemis, het niet begrijpen waarom, afstand nemen, opheldering vragen.

Een gezongen lied, de ritmische melodie, het afwijkend gedrag, een pirouette.

Een haatdragend persoon, de afwijzing, het niet lief gevonden worden.

Een kostbaar item, het fonkelen van een ster, een verfrommeld briefje van vijf.

Een vriendelijk geste, een nietszeggend gebaar, de bemoeizucht.

De harde waarheid, de snelle leugen, het bedrog.

De anorexia, het niet willen eten, het volle gevoel, de dikke buik, het gedroomde lijf, je misvormde silhouet, het vertekende beeld, de angst voor groei.

Het even niet meer weten, de twijfel, doe ik het goed òf kan ik beter?

Cinderella