Waarom zul je denken, wat heb ik nou aan jouw uitleg? Zit je niet gewoon in een lichte dip, dat heeft iedereen toch weleens? Kijk en daar raken wij elkaar al kwijt, het is namelijk geen kleine inzinking, het is immens en zeker geen kinderspel. Ik ben bevreesd en balanceer op het randje van de afgrond. De afgrond is diep en lonkt. Is er in die afgrond rust, een plek voor mij? Als je bij het opstaan je bedenkt hoeveel uren het nog duurt voor je weer je ogen sluiten mag zul je begrijpen dat de dag voor je lang en eindeloos duren zal. Verman jezelf, heb geen zelfmedelij. Ik ken alle vooroordelen. Mensen vinden mij slap, een naïef en verwend meisje. Beeld je nu eens in dat je heel verdrietig bent, denk aan iets wat jou heel erg raakt. Kun je dat gevoel even vasthouden of verdwijnt het weer snel naar de achtergrond. Bij mij is het verdrietig zijn blijvend en krijg ik het niet meer uit mijn gestel. Het blijft op de voorgrond en het verergert, het zwelt op tot een bom dat op uitbarsten staat. Als ik ook maar 1 techniek onder de knie zou hebben om dit proces tegen te gaan zou ik promoveren in deze kunst. Maar ik weet het niet, vanmorgen zei mijn therapeut het ook niet meer te weten. Je wilt met me ruilen, mijn ‘kleine’ problemen voor jou ‘grote’ issues maar ik druk je op het hart dat wil je echt niet. Je wilt niet gevangen zijn in mijn gedachtengang. Misschien als we toch eens ruilen zul je begrijpen wat ik voel en dat het geen keuze is. Ik zou graag dansend door het leven gaan, toejuichen dat wat mij toekomt, liefhebben diegeen waar ik van houd. Ik wil niet bang zijn voor de eeuwige afwijzing, ik wil niet constant op zoek zijn naar geluk, ik wil begrepen worden, aangezien worden voor de volle 100%, voor de vrouw die ik geworden ben. Maar jij en ik kunnen niet ruilen, ik ben ik en jij bent jij. Ik zou het wel heel erg fijn vinden als je begrip wilt opbrengen voor het feit dat niet iedereen positief van aard is. Het voor sommige van ons niet vanzelf gaat. Dankjewel, liefs Cindy
cinderella767 