Don’t blame it on me

Het gaat niet goed met mij, ik bevind me in een achtbaan die maar niet tot stilstand komt. Ik bungel wat losjes in mijn veiligheidsriem. Ik gil in het luchtledige maar hoe harder ik gil, hoe meer loopings ik maak. Was ik maar nooit ingestapt, had ik maar geluisterd naar het stemmetje in mijn hoofd, lieve Cin, dit is gevaarlijk, blijf liever met beide benen op de grond. Al die vriendelijke ‘redders’, ze wisten het allemaal beter voor mij. Cin, we gaan stoppen met deze medicatie en we starten met deze. Mijn staat van zijn was niet optimaal, tot diep nadenken was ik niet in staat. Braaf deed ik wat mij opgedragen werd, ik kreeg puur vergif maar niemand die me dat had verteld. Nu jaren later met de wijsheid van nu, slik ik een cocktail van vergif en who is to blame, everyone but me. Ik kan het niet alleen, ik ben compleet in de war, een leeghoofd die nog maar net haar hoofd boven water houdt. Mijn lieve mama is met me meegegaan naar een gesprek met mijn therapeut, Marloes in de eetkliniek. Ik ben moe en bovendien horen er twee meer dan een. De aftrap van het gesprek was als altijd, hoe gaat het Cindy, hoe was je week? Ik antwoord wat voorzichtig oké maar mijn moeder grijpt gelukkig in, het gaat niet goed met onze Cin. Hoe heeft dit in hemelsnaam kunnen gebeuren, vraagt mijn moeder. Cindy, voelt alsof zij de schuld krijgt maar zij schrijft niet zelf haar recepten uit. Mijn therapeut haalt haar schouders op, we weten het niet, er zijn heel veel fouten gemaakt, ook ik ben tekortgeschoten. Er moet intern bekeken worden hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. Mijn moeder vraagt door, al die psychiaters, doktoren, therapeuten, apothekers, heeft niemand gezien dat dit niet door de beugel kan? Helaas niet, antwoord Marloes, ik zie dat het haar wat doet, de tranen springen in haar ogen. Ik gun je dit niet Cindy, dit is niet wat ik voor jou wens. Het doet mij wat, dat het haar raakt, ik ben blij met haar emoties, het laat zien dat ze met me is begaan. We hebben zo hard gewerkt de afgelopen twee jaar en je hebt goede stappen gezet. Ik heb alleen niet door gehad dat het niet helemaal tot je doordrong, dat de helft maar binnenkwam. Ik begin te huilen, ik heb inderdaad hard gewerkt en nu blijkt voor niets, in ieder geval voor een heel groot deel. De medicatie blokkeerde mijn brein, het liet maar de helft toe. Mijn lieve moeder stelt de juiste vragen, ik knik af en toe om haar verhaal te bevestigen. Mijn moeder is ook moe, ik zie het aan haar ogen. Ik voel me bezwaard, wat doe ik haar aan, net toen ze zag dat ik stappen maakte, komt dit aan het licht. Het afkicken moet echt gebeuren in haar eigen omgeving, we laten Cindy niet opnemen, haar nu weghalen uit haar vertrouwde omgeving is alleen maar slecht, zegt mijn mam. Alle opnames hebben haar geen goed gedaan alleen maar ellende gebracht. Marloes knikt maar geeft geen antwoord, ik vrees dat zij denkt, opnemen die Cindy, ze is te ver heen. Tot die tijd moet Cindy doorgaan met het slikken van haar huidige medicatie, het is fijn als jullie daar op toe zien. Stoppen kan leiden tot zorgwekkende situaties, dus niet doen, Cindy, ik knik. We praten nog wat over het verleden en het hier en nu. Mijn moeders steun is hartverwarmend, alles wat ze zegt is waar, ze kent mij echt heel goed. Het is tijd en we nemen afscheid, Cindy, ik zie jou volgende week, houd je sterk. Lieve mama, als je dit nu leest, jouw steun is zo helpend, god wat houd ik veel van jou, dankjewel dat je met me mee bent gegaan, ik voel me al stukken minder alleen.

Cinderella