Om een plekje te veroveren in deze wereld moet je voldoen aan de standaard normen, afwijken betekent afwijzing. Ik wijk wat af, ik ben anders, ik schommel, ik ben mijn balans kwijt. Krampachtig vasthouden aan dat wat jij als perfectie ziet is mijn houvast geworden. In mijn ogen ben je enkel perfect als je goed in je vel zit, dat heeft niets met gewicht te maken. Ik vind heel mager ook niet mooi, lelijk zelfs. Ik wil wat vlees kunnen zien, geen bot. Als je eenmaal belast bent met een eetstoornis vervormen je normen, je kunt niet helder meer nadenken en je gedachten worden troebel. De anorexia deed dat met mij, ik kreeg hele rare ideeën, mijn gedachten gingen met me aan de haal. Het was nooit goed genoeg, ik ging maar door tegen beter weten in. Mijn perfectie liep de klauwen uit, grenzeloos, ziek. Ziekmakende gedachtes, machteloosheid, het heeft je in zijn greep. Je hoort om je heen dat mensen zich zorgen maken, natuurlijk ben je je daar van bewust, de goedbedoelde zorg werkt alleen averechts, je kikt op aandacht, dat is wat je zocht. Wanhopig maar vastbesloten zet je door, je vervolgt je weg en helpt je zelf de verdoemenis in. Hoe help je iemand die in die neerwaartse spiraal zit, hoe dring je door als de geest gevuld is met zieke gedachten. De zorg is verbeterd, de therapie is aangepast en ik vervloek de zorg omdat het mij niet heeft kunnen helpen in mijn jeugd. Ik werd alleen maar zieker, de symptomen namen toe, ik ontwikkelde naast de anorexia een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Wat had mij kunnen helpen in die tijd, ik heb geen pasklaar antwoord ik weet alleen wat je niet moet doen. Voed de eetstoornis niet, wees maar eens duidelijk, je duldt geen flauwekul, gewoon normaal doen. Vergroot het probleem niet maar bagatelliseer het ook zeker niet. Als ik toen wist wat ik nu weet had ik mezelf eerder een halt toegeroepen, je kunt niet waardig leven met ondergewicht, het is vernederend en mensonwaardig. Functioneren op ondergewicht is zwaar, ik heb een sterk lijf, ik heb het overleefd, net op tijd gered. Er zijn voor die ander dat is belangrijk, vertel diegene dat hij of zij oke is, het niet beter hoeft. Voed de stoornis niet door iemand te belonen voor zijn gedrag, wacht ik zal een voorbeeld geven. Op de mavo viel het al snel op dat we zo mager aan het worden waren, we waren fragiel en breekbaar en zo werden wij ook behandeld, wij kregen privileges, wij werden voorgetrokken. Juist lief toch? Ja natuurlijk fijn als mensen je met zorg behandelen, alleen werd die aandacht verslavend en de grenzen werden verlegd. Wij mochten kauwgom kauwen in de klas, die meisjes hebben het al zo moeilijk, laat ze maar. Met proefwerken mochten Wendy en ik naast elkaar blijven zitten, de gymuurtjes werden momentjes van rust, wij hoefden niet actief mee te doen, tijdens de les naar keuze uit de les gehaald worden voor een bakkie troost, het werd standaard, ik ging er op bouwen en vertrouwen. De eetstoornis werd onbedoeld gevoed, het groeide de pan uit. In de zoektocht naar perfectie gaf de controle mij een houvast. Hoe fijn is het als je controle hebt over datgene wat je doet en je er uitermate in uitblinkt, je een talentje blijkt te zijn. Grenzen worden verlegd en je normen en waarden vervagen, alleen het beste is nog goed genoeg. De therapie van tegenwoordig is gericht op het systeem, de familie, de maatschappij en er wordt samengewerkt, ontwikkelingen die ik zeer zeker aanmoedig. Je bent niet alleen ook al voelt dat wel zo, een eetstoornis verlaat niet zo gemakkelijk je lichaam, het zal protesteren, vervelend gaan doen als je het probeert te vernietigen. Anorexia komt bij steeds meer jongeren voor, wat is dat toch, wat gaat er fout in deze maatschappij, steeds jonger, het liefst tijdens de pubertijd je groei stopzetten, dat is toch ziek? Modebladen vol magere vrouwen, zwoel kijkend in de lens, geen grammetje vet dat is mooi, dan pas voldoe je aan de standaard normen, is dat de boodschap die heerst?
Ik ben dit jaar gegroeid, zowel lichamelijk als geestelijk. De kilootjes extra geven mij een gevoel van falen, ik haat werkelijk ieder deel van mijn lichaam, het is te veel, te veel Cindy geworden. Geestelijk maak ik stappen, ik ben me bewust van mijn valkuilen en ik trek eerder aan de bel. Ik voel me vaak heel eenzaam in mijn gevecht en door te schrijven vind ik rust. Al de positieve feedbacks zijn zo welkom, fijn als je strijd wordt opgemerkt. Je bent er niet als je eenmaal een gezond gewicht heb bereikt, je lichaam voeden met voedsel geeft de geest weer energie en alles kom twee keer zo hard binnen, je bent overgevoelig, je kunt en wilt het niet meer verdoven door niet te eten, je weet wat daar van komt, enkel ellende.
Ik heb enorm veel steun ondervonden van al mijn lieve facebook vriendjes, daar ben ik jullie zeer dankbaar voor. De moeite nemen om mij feedback te geven, me steunen als ik het zwaar heb, positieve aandacht die ik hopelijk niet meer misbruik. Ik ben wat wijzer geworden, dankjulliewel!
Cinderella
cinderella767 