Mag je boos zijn, ik bedoel heb jij recht op een driftbui of verlangt men dat je telt tot 10 en je alles wegslikt gewoon maar om de lieve vrede te bewaren? Ik knik, ik ben zelden boos, ik weet me geen raad met deze emotie, ik raak in paniek als iets mij raakt tot op het bot. Ben je nu boos, ik bedoel, doet het zeer als je hierover praat, ben je ontevreden, heb je opgekropte boosheid en durf je daarvoor uit te komen? Het raakt mij namelijk wel, ik zou in jouw geval boos zijn, ik snap het als je hier overstuur van raakt. Ik slik mijn antwoord in, boos zijn is een niet gepaste emotie, het correspondeert niet met Cindy, Cindy’s zijn lief en tevreden en maken zich zelden druk. De vraag overvalt me, ik heb een knagend onbestemd gevoel, ik kan het niet goed plaatsen, geen idee binnen welke categorie het valt. Ik heb een rotperiode achter de rug, iets ging niet volgens plan en ik heb naar eer en geweten gehandeld, ik dacht dat ik er goed aan deed maar het is ontploft tot iets wat ik niet meer kon overzien. Nicole wacht even, dat doet ze vaak, ik krijg de kans om na te denken, ze is geduldig en geïnteresseerd, ik vind het fijn om met haar in gesprek te zijn. Ik ben wel een tikkeltje boos denk ik, misschien licht geïrriteerd maar ik ben vooral verdrietig, verdrietig dat men mij misbegrepen heeft. Ik heb een goed hart, een hart vol liefde en ik verspreid het maar al te graag. Als iemand mij niet op waarde schat kan ik daar goed ziek van zijn. Ik ben voor mezelf opgekomen met een beetje hulp van mijn naasten, ik weet nog niet goed wat wanneer geoorloofd is, ik bedoel hoe fijn kan het zijn als je wordt ondersteund, je niet alleen staat in je strijd. Ik ben goed in de schrijvende taal, ik kan voor mezelf opkomen op papier, rechtstreek geconfronteerd worden met pijn, teleurstelling, jaloezie, face to face is lastig, ik verander in een klein, angstig meisje, ik bouw een muurtje om me heen, nog liever vlucht ik, houd ik mijn oren dicht, ik hoor je toch lekker niet. Goed de ervaring leert anders ik ben hooggevoelig, het doven van het geluid is niet helpend, ik hoor dwars door de barrière heen. Wil je mij boos krijgen dan moet je het echt wel heel bont gemaakt hebben en helaas is dat een feit, ik ben niet netjes behandeld en dat doet zeer. Lieve Cindy, resumé, je bent oneerlijk behandeld, begrijp ik dat goed en jij lief en aardig als altijd bent door je knieën gegaan, jij hebt alle schuld op je genomen ook al ben jij niet schuldig, jij hebt sorry gezegd? Ja, ik denk dat het zo gegaan is, ik ben de draad van het verhaal een beetje kwijt, het begon onschuldig met een misverstand en het is uitgegroeid tot een akelige situatie. Nachten wakker gelegen, mezelf vervloekt, spijt van mijn eerdere acties, had ik maar beter nagedacht. Je bent dus boos maar niet op die ander, je schuift alle schuld af op jezelf. Kan ik je woede wat verlichten zodat je iets milder voor jezelf kan zijn? Ook jij, Cindy hebt recht om teleurgesteld of boos te zijn op je medemens, het is echt een doodnormaal gevoel, een geoorloofde emotie. Tranen stromen over mijn wangen, het heeft me echt pijn gedaan, ik had het zo graag anders gezien. Ik wil zo graag voor vol worden aangezien, geen zielig hulpeloos meisje zijn maar die vrouw van 40 in de bloei van haar leven, ik was juist zo goed op weg. Je doet het goed Cindy, je hebt zelfinzicht en dat ontbreekt helaas bij veel mensen, jij erkent schuld en trekt het boetekleed aan, terecht of onterecht, je bent tè lief voor deze wereld, je mag wat sterker in je schoenen gaan staan, dat verdien jij, ik gun je wat meer zelfvertrouwen. De boosheid afreageren op jezelf is gevaarlijk, ik ken je inmiddels wel een beetje, jij weet wat pijn is en hoe je jezelf bezeren moet. Pijn is een teken van boetedoening voor jou, zo heb je het altijd gedaan en je bent daarmee vertrouwd geraakt. Ik zou je graag pijnloos zien, ik zie je gevecht en je maakt jezelf ziek, dat is niet nodig meis. Mijn psychiater legt de vinger op de zere plek, het klopt wat ze zegt, ik doe mezelf pijn èn niemand anders, ik ben schuldig aan mijn eigen leed, alleen ik kan daar iets aan veranderen. In een ideale wereld zou ik voor mezelf op willen komen, gewoon omdat óók ik daar recht op heb, ik zou me niet klein laten praten, ik zou bij mijn eigen standpunten blijven en niet standaard als zondebok eindigen.
Ik moet je iets vertellen, ik slik, ik weet wat er komen gaat, je gaat stoppen zeker, zeg me dat het niet waar is, niet nu, ik heb je nodig. Lieve Cindy, ik vind het lastig om je los te laten, ik vind het geen leuk bericht om aan je mee te delen, nu na het overlijden van Roel weer iemand van wie je afscheid moet nemen. Ik laat de woorden even bezinken, de tranen zijn ontelbaar, weer ween ik. Waarom? het is een kinderachtige vraag en ik besef me dat het mij eigenlijk geen ene hol aangaat. Nicole antwoord netjes, ik kan het niet meer combineren met mijn andere baan, ik vertrek al snel maar ik wil jou goed overdragen, heb een beetje vertrouwen in mij. Ik knik, weer in de war, stiekem ben ik een beetje boos, boos op Nicole omdat ze me verlaten gaat. Ik benoem mijn emotie, ik uit mijn gevoel tegen de juiste persoon, toch iets geleerd van deze hachelijke situatie. Ja ik mag boos zijn, ik ben boos dat weer een belangrijk iemand mij verlaat in het heetst van de strijd. Het is helaas niet anders, mijn woorden kunnen niets veranderen aan het feit dat Nicole vertrekt, ik zal moeten accepteren dat mensen gaan en komen ook al raak je zeer gehecht aan iemand. Uiteindelijk ben je maar alleen en moet je het toch zelf oplossen. Verdrietig fiets ik naar huis, ik moet het een plaatsje geven, komt wel goed nu even heel verdrietig en pessimistisch, wat als ik weer terugval?
Cinderella
cinderella767 